Beste ploegleiders 2018-6
Beste ploegleiders,
Direct na aankomst bij De Schalm vertelt monsieur Hinault me opgetogen dat ik de strookjesprijs net niet gewonnen heb. Lange tijd lag mijn winnende Quintana apart, maar helaas. De boodschapper van het slechte nieuws straalt en voegt toe dat het me heel erg was gegund.
Ik word daar enorm blij van, en zo kan ook niet winnen er als een feestje uitzien.
Paul Beerepoot zit gebroederlijk met zijn
vrienden Nordin Dekker en Ian de Vries op de houten tafel voor het wielercafé.
‘Je komt elkaar meer tegen tijdens het tourspel,’ zegt hij, ‘anders zit je maar thuis niks te doen. Meestal gaan we dezelfde tijd naar De Schalm om de stand te bekijken.’
Simon Korse haakt daar spontaan op in: ‘Ik heb zoveel respect voor de vrijwilligers die dit steeds maar weer organiseren. En al zo lang! De openings- en slotavond zijn altijd een geweldige happening met alle Westwouders bij elkaar. Ik heb daar zoveel waardering voor!’
Eerder hoorde ik Bertha Bakker en Wil Patrouille soortgelijke woorden gebruiken.
Simon vertelt verder: ‘Door het meedoen kom ik vaker gezellig tussen de jeugd en daar geniet ik van. Het spel zorgt voor binding in het dorp. Het is belangrijk dat het er is.
Bizar en bijna niet te geloven is dat Simon vanaf het allereerste begin meedoet en nog nooit, dus echt NOOIT iets gewonnen heeft. Dan hebben we het over ruim dertig jaar!
Lieve tourdirectie, ik stel voor dat Simon dit jaar de pechprijs aller pechprijzen wint.
De lieve 83-jarige man relativeert: ‘Ik heb zo’n goed leven gehad, maar als je je partner kwijtraakt, verandert alles. Wat heb je aan een mooi huis en spullen als je het niet kunt delen.’
De vrienden Paul, Nordin en Ian luisteren in stilte mee als Simon zich tot hen richt.
‘Jongens, vriendschap is het belangrijkste dat er is in het leven.’ De jongens kijken wat ongemakkelijk.
‘Vriendschap is zo normaal, dan vind je het gewoon,’ reageert Paul aarzelend. En nee, onderling praten ze nooit over hoe fijn ze de vriendschap met elkaar ervaren.
Mooi is om te zien hoe ze heftig en overtuigd knikken als het over onderling vertrouwen gaat.
‘Koester die vriendschap, jongens.’ benadrukt Simon nog een keer, die de rijkdom ervan kent.
Terug naar het tourspel onthult Nordin dat als hij niet zou meedoen, hij nooit etappes op televisie had gekeken.
De tijdrit van zaterdag lijkt al verreden te zijn, zo stellig is Paul van de overwinning door Tom Dumoulin. ‘Hij gaat ook het geel winnen.’ Even is het stil, dan voegt hij toe: ‘Ik kies altijd renners die ik het gun, daarom sta ik waarschijnlijk niet zo hoog.’
Bas Dekker staat er stilzwijgend bij, totdat de jongens hem aanmoedigen de anekdote over zijn vader Jos te vertellen.
‘Nou,’ begint Bas, ‘mijn vader vroeg maandag wie er die dag gewonnen had. Niemand dus, het was een rustdag.’
Tenslotte het verhaal over de bloemen die Paul Beerepoot kreeg.
‘Een paar jaar geleden werd op de slotavond gezongen voor een jarige, maar mij waren ze vergeten. Toen kreeg ik de volgende dag bloemen van de tourdirectie.’
Een jongen van 13 bloemen geven? Hoe verzin je het. Ik spreek deze gedachte niet uit.
Vrijdag 27 juli is Paul weer jarig en wordt 15 jaar. HIEPERDEPIEP HOERA!!
Paul, Nordin en Ian: mag ik een leuke foto van jullie die ik hierbij mag plaatsen? Gisteren vergeten…