Beste ploegleiders, 2019-3

Zeven vlaggen telde ik op weg van mijn woning in Hoogkarspel tot De Schalm. Beetje mager, zeker als ik de twee vlaggen in de tuin van de tourdirecteur eraf trek. Ploegleider Theo en ik steken daarbij hand in eigen boezem; de onze ligt nog in de bak met de bekende driekleur. Omdat het steeds regent. Geldt dat ook voor de andere vlagspijbelaars? Treurig. Een natte vlag blijft een vlag die in de zon die volgt vanzelf vrolijk droog wappert. Bovendien kan de vlag gewassen worden heb ik van Mieke van Engen geleerd. Zij doet dat elk jaar op een moment dat ze er vuil wasgoed bij heeft. Afgelopen jaar was dat bij aanvang van toureditie 2019 niet gelukt. Nog steeds lag de vlag onder in de wasmand; twaalf maanden onderdrukking door vuile handdoeken, onderbroeken en sokken. Ga er maar aan staan. Als er één vlag is die jubelend in de regen zal hangen…

Blij en opgewonden was Jan Braas, wat ik niet helemaal begreep. Van de tweede plaats gisteren naar de vijfde plaats vandaag afgedaald en nul punten gescoord. Een diepe frons in het voorhoofd over de oorzaak zou passender geweest zijn. Overheerste een andere vreugde die Jan niet met me wilde delen? Raoul Stap staat met zijn hoofd bijna tegen het raam aan. De blik mistroostig, de zucht veelzeggend. 186e, hij begrijpt het niet. Hij dacht een goede bergploeg te hebben, maar ze doen niks. Met dit peloton eindigen bij de eerste 150 lijkt nu de enige haalbare droom. Nul punten vandaag. Van Bardet had hij zeker iets verwacht. Raoul probeert hoopvol te klinken, het wordt vast nog beter. Maar over Valverde is hij keihard, die man is over zijn top heen, een oude dertiger.

Ik vraag aan de vrienden van Raoul hoe zij ervoor staan. Ze wijzen direct naar Lex de Boer die tiende staat. Lex haalt bijna verontschuldigend zijn schouders op en vertelt dat juist zijn blind getrokken renners het goed doen. Zo was Meurisse derde vandaag. Geluk, Raoul snakt ernaar. Factor 50 zou fijn zijn.

 Joost Kruiver is tevreden met zijn 53e plek. De dag van de tourtrekking heeft hij zich, terugkomend van zijn werk in Amsterdam,  in de trein voorbereid. Zijn surftocht op internet deed hem kiezen voor Alaphilippe, Geraint Thomas en ‘natuurlijk’ Sagan. ‘Om die man kun je niet heen.’ Valverde baart Joost enige zorg, ‘Die lijkt zich dit jaar dienstbaar op te stellen gaan de geruchten.’ Joost volgt het tournieuws nauwgezet. Hij zoekt in het tourklassement naar zijn vader Gerard (144) en schoonmoeder Trudy Schaper (223) en grijnst. Hij staat dik boven ze.

 Nico Oud ziet zijn 50e plaats nauwelijks staan, zijn aandacht gaat uit naar zijn dochter Amber Stavenuiter. Het tienjarige meisje staat eerste bij de jongeren en tweede in het algemeen klassement. Vriendin Indy pal achter haar op de derde plek. Toeval? Hebben de meisjes voor dezelfde renners gekozen? Vorig jaar mocht Amber niet meedoen, bij aanvang van het spel was ze net nog geen tien. Quatorze juillet wordt ze elf. Haar grootste cadeau is ongetwijfeld de gele vlag. Desnoods zeiknat.