Beste ploegleiders 2022-2
Raar, heel raar, het zou misschien iets kunnen zijn om me zorgen om te maken. Dat doe ik niet, dit soort ‘vergissingen’ kleeft aan de dromer die ik ben.
Dus mocht iemand op de trekkingsavond zijn wenkbrauwen opgetrokken hebben toen die mij met de tas inschrijfformulieren De Schalm voorbij zag fietsen, er was niets ernstigs aan de hand. Na twee jaar geen touravonden in De Schalm, was mijn persoonlijke navigatievermogen gereset naar de beginstand: De Lindeboom. Snel gekeerd kwam ik op tijd. De trekkingsavond kon doorgaan.
Niet alleen dat, ook de ontvangst met een warm drankje en een gevulde koek vond eindelijk weer doorgang. Met een praatje met deze of gene. Het hoort er allemaal weer zo lekker bij.
De eerste touretappe hadden we toen al op televisie kunnen zien. Een zeiknatte tijdrit door Kopenhagen. Renners in een volgorde die was gebaseerd op een foute weerprognose. Als een goed begin het halve werk is, hebben de bijgelovigen een mentale dreun gehad.
Maar regen of niet, ik genoot van de beelden van Kopenhagen zelf waarop we als kijkers getrakteerd werden. Jaren geleden was ik er eens met mijn jongste dochter en was blij verrast over de indrukwekkende hoeveelheid fietsers en gestalde exemplaren in de Deense hoofdstad. Amsterdam deed er nauwelijks voor onder. De kleine zeemeermin was daarentegen wel een lachertje. Gênant dat we daar zo’n lange wandeltocht door de stad voor over hadden gehad.
Ga je binnenkort naar Kopenhagen, zoals monsieur Le Blanc en zijn vrouw dit jaar nog willen, dan heb ik een echte aanrader: Christiania. Een vrijstad met eigen regels binnen de stad. Meer info kunnen jullie zelf aan vriend Google vragen, maar wij keken onze ogen uit.
Een tijdrit kijken die in de regen verreden wordt, vind ik persoonlijk niet zo aangenaam. Zeker op het parcours dat met bochten aan elkaar hing. Waar ondanks de weersomstandigheden een hoog tempo werd aangehouden, alles voor een goede klassering. Eigenlijk is het een verschrikkelijke sport.
Zo kan ik me slecht verplaatsen in Fabio Jacobsen die in stukken en endjes naar de intensieve revalidatie afdeling gereden werd. Met een vracht engeltjes op zijn schouders. Fabio, die weer meesprint alsof er niks gebeurd is. Ik begrijp het niet en bewonder het tegelijkertijd. Alleen daarom al is hij mijn Klasbak.
Onverschrokken. Doelgericht. Het lijf gebruikt of misbruikt voor een prestatie van topformaat. Even liet ik me er vorige week ook toe verleiden… Met ploegleider Klaver arriveerde ik op het station van Hoogkarspel en constateerde daar tot mijn frustratie dat ik op mijn knappe fiets was. Die liet ik beslist niet op het station achter! Dat wordt een trein later dacht mijn ploegleider Klaver. Dat dacht ik niet. Ik had nog tien minuten zag ik op de stationsklok. Impulsief, sprong ik op mijn fiets en scheurde er vandoor. Een kilometer heen, met twee rotondes, zijstraten, bochten en medeverkeer, het ontsluiten van de schuur, het ruilen van fiets voor het stationskrot, afsluiten en de rit weer terug. De trein die keurig op tijd reed was er nog niet. Ik had acht minuten over mijn eigen tijdrit gedaan.
Onverantwoord werd tijdens het tv-programma De Avondetappe gezegd: ‘veel ongelukken op de fiets gebeuren doordat amateurtjes Tour de Fransje in het dagelijkse verkeer spelen.’ Ik geloof ze onvoorwaardelijk. En toch, verdorie nog aan toe, wat was het kicken.
De Tour, onwillekeurig laten we er ons door meeslepen.