Vorige week, op mijn verjaardag, leken de jaren opeens stevig op me te gaan drukken, het bleek de voorbode van corona te zijn. En zo werd het toch nog nachtbraken..

Echter, de Tour wacht op niemand.  Wat best zielig klinkt, meedogenloos zelfs, en dat uiteraard niet is. Parijs zou nooit gehaald worden.

De watten in mijn hoofd zitten er nog en dat geeft een zachte, milde kijk. Hangend op de bank word ik steeds vrolijk als ik Pogacar door het beeld zie fietsen. Bolletje Piekhaar wordt hij genoemd, ik vind hem meer Suske uit de wereldberoemde Belgische strip. Het geeft hem iets guitigs en speels, de looks van een ongevaarlijke deelnemer  die meedoet voor de fun.  Ja, hij moest nodig naar de kapper, vertelde hij een verslaggever die hem ernaar vroeg. Maar de rustdag is geweest en ons Suske peddelt vrolijk met wapperende haartjes voort.

Ik zeg jullie, het is onderdeel van een tot in detail uitgewerkt strategisch plan.  

Zondagavond moesten de truienbriefjes ingeleverd worden. Vanuit directieniveau

is uitgelekt dat jullie het niet gemakkelijk vonden. Met andere woorden: er is een ratjetoe van gemaakt, een zootje, ploegleiders deden maar wat. In mijn geval klopt dat. De watten in mijn hoofd deden me de dagwinnaar voor de bergtrui invullen. Ik gunde het hem. En door de corona uitval die er is, en nog gaat komen, zijn de gekste uitslagen mogelijk. De Slotavond lijkt bij voorbaat al spectaculair te worden.

Dus zegt het nog niks dat de winnaar van vorig jaar, Gerard Stam, zich nog middenin het peloton bevindt. Of dat Jan van Kampen nu de koppositie inneemt. De verschillen tussen de eerste twintig zijn verwaarloosbaar. De Gele Vlag beleeft een reislustige editie. Opvallend en eigenlijk heel schattig is hoe de zusjes van Kampen, Tineke en Mariëtte, oud winnaars TdW in 1995 en 2003, de laatste twee plaatsen  bezet houden. Met glans. Ik vul in dat ze het best wel lollig vinden., anders raad ik het ze aan.

De truienbriefjes moesten dus ingeleverd worden. Tegelijkertijd mocht er een cadeautje opgehaald worden, vanwege het 35-jarig bestaan van ‘onze’ Tour de Westwoud.

Ploegleider Klaver, nog steeds negatief getest en met wie ik al bijna een week een complexe langere afstandsrelatie onderhoud, keerde terug met handdoeken zo zacht als het dons  in mijn hoofd. Verrukkelijk aaibaar. We koesteren onze handdoeken.  Niet alleen vanwege de compensatiewaarde, ze zijn ook een fantastische toevoeging aan ons badtextiel, dat voornamelijk bestond  uit gerafelde exemplaren. Vervanging  mocht pas als de oude beschimmelde badkamer met foute waterafloop vervangen was.  Laat dat nou net twee dagen voor de handdoeken uitreiking afgerond zijn. Voor nu hebben ze daarom een ereplek in ons nieuwe wellness gebeuren.  We zijn dankbare ploegleiders.

Hoe is dat met de anderen? Waren er nou echt mensen die de handdoek, wel of niet abuis,als vlag in de mast gehesen hebben?

Gaan de handdoeken mee op vakantie? Worden ze deze Tourweken als tafelloper op de salontafel gebruikt ter verhoging van de toursfeer? Wat doen jullie ermee?

En hoe zit het met de gezinnen die meedoen.  Moeten er extra kastplanken aangebracht worden voor de stapel textiel?  Moet in elk exemplaar een labeltje aangebracht worden om te voorkomen dat broers en zussen elkaars handdoek misbruiken?

Ik hoor het graag en denk dat ook de tourdirectie dol is op foto’s die laat zien welke plek de handdoeken gekregen hebben.

Videotour wil ik tenslotte tippen om komende jaren  het volgende item op te nemen: ‘Hoe wit is jouw handdoek nog’?  Met onderhoudstips. Ik denk dat het hilarisch wordt.