Beste Ploegleiders
In de uitnodiging staat het verzoek een hengel mee te nemen naar Het Keetje in Lutjebroek. Daar wordt de speciale avond voor de vrijwilligers van het Westwoudse tourspel gehouden.
Ik vergeet de mijne. Volgens planning. Om mijn persoonlijk vertier te waarborgen.
De start met een drankje en eten doet het altijd goed. Het is half zeven. Patrick van Diepen zweet licht. Het eten om half zes zit er bij de zelfbenoemde autist sterk in. Met emotie in zijn stem: ‘Zo vaak hè, ben ik thuis aan het eten koken zodat we op tijd kunnen eten, komen ze later! Verdommen ze het om even te appen.’
Piet Wesseling vraagt of ik hem een jajem wil aangeven. Ik vis naar de betekenis. Hij wijst naar de appelsap en legt me uit dat het Amsterdams is voor een jonge jenever.
Zijn het je ogen, Piet?
Verzadigd en voldaan klimmen we in het gereedstaande kuubkistentreintje, naar de vissteiger 200 meter verderop, en settelen ons met veel gedoe op een lange rij stoelen langs de waterkant. Jan van Kampen heeft er zin in. ‘Ik rust er altijd lekker van uit. Vroeger viste ik altijd bij mijn opa en oma, viel dan in slaap en werd een paar uur later opgefrist wakker.’ We hebben inderdaad geen kind aan hem.
Na vijf minuten naar hun dobber gestaard te hebben zijn Carina en Willemien er eigenlijk al klaar mee. ‘Een beetje stom naar zo’n dobber staren. ‘ ‘Ik word hier onrustig van.’ ‘Ik had stapels was kunnen wegwerken.’
Elma biedt aan het stukje brood aan het haakje te vervangen voor een made. ‘Niks ervan.’ zegt Willemien. Ze houdt de hengel graag schoon en netjes. Dat lukt. ze vangt niks.
Daniëlle Stap haalt rap de eerste vis uit de sloot. Het enige jurylid Piet meet 16 cm, waarna de vis wordt teruggegooid.
Direct heeft Daniëlle weer tuk. Vermoed wordt dat de nu 17 cm vis dezelfde is als de vorige, maar nu met opgerekte lipjes.
Ze vangt nog drie vissen.
Aad staat ernaast en heeft het zwaar. ‘En ze heeft er totaal geen verstand van. Ze vroeg aan mij hoe je kan zien dat je tuk hebt.’
Peter Blokker gaat apart staan, over het waarom zegt hij ‘Ik verklap niks.’
Even later vangt hij het kleinste visje van de avond. Niemand is nieuwsgierig naar zijn geheim.
Chris Kors vangt het grootste exemplaar van liefst 33 cm. Een schepnet moet er aan te pas komen om de mammoet van de avond op de kant te krijgen voor de verplichte meting. ‘Anders telt het niet,’ hoor ik Aad met lichte hoop in zijn stem zeggen.
Gejuich laat hij horen als zijn broer Patrick een vijfde vis vangt ‘De eer van de familie is gered!’
Ondertussen staart Dirk verbeten naar zijn dobber. ‘Als ik maar één vis vang,’ klinkt het zachtjes. Ik laat hem verder met rust. De uitdrukking op zijn gezicht laat zien dat die man een strijd levert.
Heel beheerst haalt Carina een vis van haar haakje. Ik gril en haak af.
Erik van Diepen die zich al onderuit had laten zakken, komt met een ruk overeind en slingert een miezerig visje boven onze hoofden. Het levert me bijna een vistik op.
De stemming is relaxt. Zonder visvergunning is niemand bang voor een boete. We hebben immers de man van de voorzitster van de Sportvisserijbond bij ons.
Het brengt Willem geen vis op de plank, wel door maden besmeurde vingers.
‘Mariët, haal effe een haar van mijn tong,’ vraagt hij zijn zus die hem daarop een lik op stuk geeft.
Na afloop verzucht Aad opgelucht dat zijn jongens Lars en Sven gelukkig ook niets gevangen hebben. ‘Anders moet ik dat steeds horen.’
‘Zei hij dat?’ zegt Sven. ‘Typisch Aad, doet alsof hij er verstand van heeft, maar thuis vraagt hij ook steeds aan ons welke renners hij het beste kan invullen.’
Wat ons terugbrengt bij de tour. We klinken op het spel. En nog eens, en nog eens…
