Beste Ploegleiders
Met een van afschuw vertrokken gezicht kijkt Patrick van Diepen mij aan. ‘Gatverdamme, wat heb ik daar toch een hekel aan. Bij de voetbal zie je hetzelfde. Schijtziek word ik ervan.’
Verbluft kijk ik hem aan. We staan met een alcoholisch drankje te midden van het pleinspektakel in Hoogkarspel en zojuist heb ik hem een ontroerend verhaal verteld. Vind ik.
Bil aan bil
Tijdens de eindsprint op de eerste dag in Frankrijk zitten Theo en ik bil aan bil op de bank. Opzwepend proberen we onze sprinters over de streep te schreeuwen. Theo heeft Sagan, ik Kittel. Het baat niet helemaal. Ze halen wel een hoop punten binnen, maar Cavendish rijdt zich als eerste het geel in. Even voelen we een lichte teleurstelling, tot Cavendish op het podium verschijnt en zijn verhaal tegen een verslaggever doet. In het felbegeerde rennerstricot vertelt hij geëmotioneerd dat dit zijn 27e ritzege is. Echter, nog nooit heeft hij het geel gedragen. Zijn stem trilt, zijn ogen knipperen van ingehouden emotie. Ik houd mijn adem in. Ik ben dol op mannen die zich kwetsbaar durven opstellen, tranen plengen, snotteren en vertellen hoe ze zich voelen. Verrukkelijk.
Cavendish gaat verder. Natuurlijk doet hij het voor zijn ploeg, dat geloof ik wel. Daarnaast, en dan komt het, hij doet het ook voor vijfduizend kinderen in Afrika. Die op de fiets krijgen is een persoonlijke missie. Overwinningen helpen daarbij. Mijn keel slibt dicht. Een gevoelige man met een maatschappelijke doel. Ik houd ervan.
‘Mooi hè,’ fluister ik Theo toe. Die knikt afwezig, kijkend op zijn tourblaadje om te zien of meer renners hem in de punten gereden hebben.
Als ik op de ranglijst van Tour-de Westwoud Dennis Kuipers eerste zie staan, word ik licht opgewonden
Dan neemt Cavendish zijn dochtertje op de arm, daarna zijn zoontje en kust ze beurtelings op de kruintjes. ‘Ik doe het ook voor hen,’ snikt hij. ‘Ik ben zo gelukkig.’ Diep geraakt snuit ik mijn neus in Theo’s shirt dat toch in de was moet en vertel hem dat ik nu voor Cavendish ben, al verdien ik daar nul punten mee.
Patrick vertrouwt mij toe dat hij op de 49e plaats staat. Nog nooit heeft hij hoger dan 150 gestaan. Hij straalt, een soort van Cavendish met zijn eerste gele trui. ‘Terwijl Mariët, de kenner, 225e staat,’ voegt hij er vals lachend aan toe. Mariëtte, die erbij staat, trekt een gezicht alsof ze weet dat het kortstondig geluk betreft… Patrick bevindt zich twee dagen later, als vanouds, in de staart van het peloton.
Als ik op de ranglijst van Tour-de Westwoud Dennis Kuipers eerste zie staan, word ik licht opgewonden. Mogelijk dat hij…en ik bekijk zijn open Facebook pagina. Mijn hart springt op: drie prachtige dochters als profielfoto.
Van mij mag Dennis winnen. Met zijn drie meisjes op het podium staan en tot tranen geroerd vertellen dat hij het vooral voor hen deed. Emoties in de Tour.
Patrick draait zich maar even om.
