Beste ploegleiders 2018-5

Beste ploegleiders,

Als echte ploegleider houd ik de verrichtingen van mijn team nauwlettend in de gaten. Languit, vanaf mijn volgbank.
Het heeft dus geen enkele zin dat ik Valverde naar voren brul. Of dat ik de televisieverslaggever vraag of ze voor me kunnen uitzoeken waar Nibali uithangt.

Peter Sagan blijft het zoals altijd lekker doen. Zowel op beeld als voor de punten.
Er moeten wel hele gekke dingen gebeuren wil die de groene trui kwijtraken. Maar omdat ik vermoed dat tout le monde dans TdW deze kanjer voor het groene tricot getipt heeft, zal hij in het truienklassement het verschil niet maken.

Voor de rest van de truien moet er nog flink geharkt worden, en dat maakt het kijken naar de tour wel spannender en dus leuker.
Tour de France kijken is ook educatief. Zo leerde ik van de verslaggevers dat de beste sprinters zo goed zijn omdat ze van die machtige dijen hebben. Ik vind dat nuttige informatie.
In alle bescheidenheid durf ik daardoor te stellen dat ik het ‘materiaal’ van een fantastische sprinter had, jammer dat ik op de racefiets altijd bij elke bocht in de remmen kneep. En dat ik niet wilde rijden in een peloton dat groter was dan twee personen, hielp ook niet echt.

Hoe dan ook, in tour de Westwoud is het voorlopig nog flink de billen knijpen voordat duidelijk wordt wie het lokale geel gaat pakken.
Toch lijkt me dat ver te verkiezen boven de omstandigheden waaronder onze renners moeten koersen. Al vanaf dag één onder een blafhete zon, 35 graden, ik geef het je te doen. Als je dan nog ergens bovenin het klassement staat, dient die lijdensweg tenminste nog ergens toe. Er zijn mannen waarvan de namen, nog, niet genoemd zijn. Anoniem rijden ze zich kapot.
Diep respect heb ik voor de mannen die in een moordend tempo door de dampende alpen stoempen. Karakter.

Wel karakter met broodmagere borstkastjes. Zodra de shirtjes open geritst worden, worden de bleke ribben zichtbaar. Als ploegleider op de volgbank soms confronterend om te zien. Wat topsport doet met een lijf.

Kruijswijk op jacht naar een overwinning op de ‘Nederlandse’ berg en het dan net niet halen. $%^&*$%^&
Wie gaf hem niet tegen het tv-scherm aan een kontje omdat het hem zo gegund was? De machteloze frustratie om zijn voorsprong beetje bij beetje weg te zien slinken.
Voor de wielerfans was het kijken naar de alpenritten bijna niet te doen.

En of die laatste etappe kilometers nog niet slopen genoeg waren, zagen we Nibali van zijn fiets vallen; in botsing gekomen met een plots afremmende motorrijder. met een van pijn vertrokken gezicht stapte hij snel op, voor zover mogelijk op de steile flank van de Alpe ‘d’Huez. Chapeau, een kopman waardig.                                                                                                                                                                                                                                                                   Wat? Hè? Nee! Nibali kan morgen niet starten. Hij heeft een ruggenwervel gebroken. En toch nog zevende geworden vandaag! Wat een kerel!

Steven Kruijswijk zei het eerder in de koers ‘Het is vooral een kwestie van kunnen, niet een kwestie van willen.’  Kunnen in de overtreffende trap zal hij bedoeld hebben.

Hij wilde vandaag wel, maar kon niet harder.  Nog harder? Hoeveel harder kan een mens nog?

‘Het was een mooie dag, maar zonder mooi einde.’ aldus Steven.
Voor de echte wielerliefhebber was het echter intens genieten.

Ps Groetjes van twee ploegleiders vanuit de Nijmeegse Vierdaagse 🙂