Het was een zonnige zaterdagochtend 22 juni 2024. Het Nederlands elftal had de avond voorafgaand aan deze memorabele dag gelijkgespeeld tegen de Fransen. Een degelijk resultaat. Zelf had ik de goede hoop dat m’n benen net zo degelijk zouden zijn als het Nederlands elftal. Op het programma stond namelijk een toertocht van 100 kilometer in Schoorl en omgeving. Een koopje aangeboden door de Tour de Westwoud op de Dorpsveiling. En ik zeg nu wel koopje, maar iedere koper heeft diep in zijn buidel moeten tasten om hierbij aanwezig te kunnen zijn. De verwachtingen van deze dag waren dan ook erg groot.

De renners werden ontvangen op het Schalmplein door de Tourdirectie: Monsieur Levitan, Hinault en Prudhomme. Na een ferme handdruk en een praatje, werden er gelijk afspraken gemaakt over het tempo wat gereden zou worden. “Niet te hard” en “niet te veel versnellen na de bochten”. Ook het eten en drinken kwam ter sprake, want hoe hou je het 100 km vol? Gelukkig meldde Tournotaris Niels ‘Le Renard’ Reijn dat hij ons onderweg zou voorzien van eten en drinken. En toen we weg wilden rijden uit Westwoud, bleek dat de tournotaris de bevoorrading niet alleen zou doen. Oud-tourdirecteur Monsieur Leblanc kwam al zwaaiend met een Tour de Westwoud vlag het Schalmplein op lopen. En na een motiverende speech van Leblanc konden we alsnog vertrekken.

De tocht begon in Alkmaar en ondanks dat het de hele dag droog zou blijven, was gevraagd om droge sokken mee te nemen. Vreemd, dacht ik toen nog. Monsieur Prudhomme had de route uitgestippeld en reed voorop samen met Jan de Boer JR. De twee jongemannen reden uitstekend en ik zat lekker uit de wind. Prachtig bosgebied werd afgewisseld met fietsen in de duinen en er werd zelfs een tijdje over een heuse kasseienstrook gereden.

Na een uur rijden kwam ik erachter waarom de droge sokken nodig waren. Op de weg stond een hek met daarop een bord ‘GEEN DOORGANG’. “Gewoon doorrijden”, zei Prudhomme. En terwijl wij langs de hekken reden schreeuwden verschillende voorbijgangers naar ons: “JE KUNT ER NIET LANGS” en “STRAKS MOET JE OMKEREN”. Wat bleek, door het natte weer stonden sommige fietspaden nog onderwater. Bij het zien van de plas water probeerden sommige renners nog te protesteren, maar volgens Prudhomme konden we er toch echt makkelijk doorheen. Wat volgde was een groep van 12 renners die bibberend van angst in een lang lint door een plas water moest rijden. De wind zorgde er tegelijkertijd voor dat er een soort stroming ontstond, waardoor je het idee kreeg dat je door een rivier aan het rijden was. Gelukkig bleef iedereen op zijn fiets zitten en konden we onze weg vervolgen.

Aangekomen in Hargen aan Zee stonden Leblanc en Le Renard klaar met een heerlijke lunch. We kregen een kop zelfgemaakte kippensoep van Monsieur Levitan en er waren heerlijke bolletjes gesmeerd. De sfeer zat er inmiddels goed in en dat uitte zich in het voordragen van een aantal moppen. Eerst vertelde Perry Bot een mop en daarna Levitan. Er werd hard gelachen, maar over de inhoud van de moppen zeg ik verstandig niks.

De laatste kilometers van de toertocht was het nog behoorlijk aanpoten. Op de lange weg langs het strand van Petten stond de wind volle bak tegen en dat zorgde ervoor dat er een waaier ontstond. Gelukkig bleef de groep bij elkaar en haalde iedereen de eindstreep. Met een voldaan gevoel stapte iedereen weer in de bus naar Westwoud. Er werd afgesloten bij Levitan met koffie en gebak en een paar lekkere koude versnaperingen. Dank aan de Tour de Westwoud voor het mooie koopje en ik spreek namens alle renners dat we een prachtige dag hebben gehad!